امن چیست از جان طمع ببریدنست

خویش را چون سایه بیجان دیدنست

نور چه بود راز جانان دیدنست

رازها بر گوش دل بشنیدنست

جود جمله از عوضها دیدنست

پس عوض دیدن ضد ترسیدنست

نه مرا پروای سر خاریدنست

نه مرا پروای دین ورزیدنست

زهد اندر کاشتن کوشیدنست

معرفت آن کشت را روییدنست

ساقیا برخیز کاکنون وقت می نوشیدنست

موسم بستان و هنگام گلستان دیدنست

ابر نیسانی ز بهر گریه بگشادست چشم

غنچه لب بسته را زین پس گه خندیدنست

گلشن حسن ترا گل هست و رنج خار نیست

[...]

معرفت اینجا نتیجۀ دیدنست

از گلستان رخش گل چیدنست

نی نقش چین نه حسن فرنگ آفریدنست

بهزادیِ تو دست ز دنیا کشیدنست

چون موم با ملایمت طبع ساختن

درکوچه‌های زخم چو مرهم دویدنست

این یک دو دم ‌که زندگی‌اش نام‌ کرده‌اند

[...]

پیوستگی به حق‌، ز دو عالم بریدنست

دیدار دوست هستی خود را ندیدنست

آزادگی کزوست مباهات عافیت

دل را زحکم حرص وهوا واخریدنست

پرواز سایه جز به سر بام مهر نیست

[...]