گهی راند نرم و گهی راند گرم

به رخ برچکان از مژه آب گرم

از خود خبرم ده که ز خود بیخبرم

کز آرزوی تو می بسوزد جگرم

آسان ز سر هر دو جهان برخیزم

گر بنشینی تا به تو درمینگرم

چون منم نقّاش هم صورتگر‌م

هرچه سازم آن ببینم بنگرم

چو رفتند لختی جهان گشت گرم

ز خورشید تفتیده شد ریگ گرم

گرد این خانه چو در می نگرم

غیر ازین نیست متاع دگرم