خویش را افکند به خرگاهش

کند از عجز خویش آگاهش

ز من دوری نباشد هیچگاهش

ولی نبود به من هرگز نگاهش

درون پرده کردم جایگاهش

که تا نبود به سوی من نگاهش

از دور که می کند نگاهش

در طوف به گرد خیمه گاهش

نم اشک است در چشم سیاهش

دلم سوزد ز آه صبحگاهش

همان می کو ضمیرم را برافروخت

پیاپی ریزد از موج نگاهش