ای شمع بهر جمع، منت پروانه

وز عشق توم بخود همه پروا، نه

لعل تو مرا بوسگکی پذرفتست

با زلف بگو تا بدهد پروانه

ای شمع رخت را دل من پروانه

وی لطف ترا بهیچ کس پروا، نه

مستوفی عشقت به قلم خواهد داد

از خط لبت به عارضت پروانه

ای شمع رخت را دل من پروانه

وی لطف ترا بهیچ کس پروا، نه

مستوفی عشقت به قلم خواهد داد

از خط لبت به عارضت پروانه

به کسی شان، ز دوست پروا، نه

سوخته، چون ز شمع، پروانه

چراغ روی ترا شمع گشته پروانه

مرا ز حال تو با جان خویش پروا نه

ای شمع رخ ترا دلم پروانه

دام تو شود آخرم از پروانه

پروانه صفت من از غمت میسوزم

وز سوختنم هیچ ترا پروانه