بجز جانان مبین در هیچ رویت

که او اینجاست اندر گفتگویت

گر نباشد در همه دنیا جویت

میتوان گفتن بمعنی خسرویت

در حسرت آنم که شبی در کویت

باد سحری به من رساند بویت

جان و دل خویش را کنم در ساعت

قربان کسی که دیده باشد رویت

ای قبله گه ملک خم ابرویت

وی سیلی ابلیس زده بازویت

ای هشت بهشت خانه یی از کویت

وی دوزخ نیم سوختۀ هندویت

بشنو زمن ای قبلۀ جانم رویت

این قصۀ در هم شدۀ هندویت

تو در دل من نشسته یی و آنگه من

در آرزوی آنکه بینم رویت

ای قبله هر که مقبل آمد کویت

روی دل جمله بختیاران سویت

امروز کسی کز تو بگرداند روی

فردا بکدام دیده بیند رویت

ای قبله هر که مقبل آمد کویت

روی دل جمله بختیاران سویت

امروز کسی کز تو بگرداند روی

فردا بکدام دیده بیند رویت

ساقی بنما رخ نکویت

تا جامِ طرب کشم به بویت

ناخورده شراب مست گردد

نَظّارگی از رخ نکویت

گر صاف نمی‌دهی، که خاکم

[...]

ای که بر یاد لعل دلجویت

باده ناخورده، مستم از بویت

دل و دنیای خویش در کویت

همه دادم به دیدن رویت

گفتم چشمم که هست خاک کویت

پرآب مدار بی‌رخ نیکویت

گفتا که نه کس بود که در دولت من

از من همه عمر باشد آب رویت

مستم ز خمار عبهر جادویت

دفعم چه دهی چو آمدم در کویت

من سیر نمی‌شوم ز لب تر کردن

آن به که مرا درافکنی درجویت

نه سیم که جایی طلبم در کویت

نه برگ که خیمه‌ای زنم پهلویت

نه نیز ترا میل که آیی سویم

پس من به چه تدبیر ببینم رویت

نه برگ که خیمه‌ای زنم پهلویت

نه سیم که خانه‌ای خرم در کویت

من دیده و گوش را بدان می‌خواهم

تا بشنوم آواز و ببینم رویت

نه دست که گیرم شکنی از مویت

نه پای که بگذرم شبی در کویت

پس دیده و گوشم ار نباشد شاید

چون نشنوم آواز و نبینم رویت

افکند مرا گردش دهر از کویت

جایی که صبا نیارد آنجا بویت

نه روی تو دیدنم میسر باشد

نه روی کسی که دیده باشد رویت

خورشید نخواهم که ببیند رویت

نه مه که به شب روی رود در کویت

چون شانه شود دلم به صد شاخ ز رشک

گر شانه زند دست به شاخ مویت

سر مکش گر زنند بر رویت

کز جفاشان نکو شود خویت

بی آفتاب رویت روزم بود چو مویت

با زلف مشک بویت باشد شبم چو رویت

حسن هزار لیلی عشق هزار مجنون

داری وزان زیادت دارم به خاک کویت

یک سلسله ز مویت دیوانه را تمام است

[...]

ای آب لطافت و طرب در جویت

جان زنده کند نسیم کآرد بویت

ز انگشت‌نمای عاشقان در کویت

ترسم که نشان بماند اندر رویت