بی قیمت است شکر از آن دو لبان اوی

کاسد شد از دو زلفش بازار شاهبوی

این ایغده سری به چه کار آید ای فتی

در باب دانش این سخن بیهده مگوی

تا صبر را نباشد شیرینی شکر

[...]

سرو است آن یا بالا؟ ماه است آن یا روی؟

زلف است آن یا چوگان؟ خال است آن یا گوی؟

سرو است آن یا بالا؟ ماه است آن یا روی؟

زلف است آن یا چوگان؟ خال است آن یا گوی؟

جز برتری ندانی، گویی که آتشی

جز راستی نجویی، مانا ترازوی

دستگاه او نداند کز چه روی؟

تنبل و کنبوره در دستان اوی

شو، بدان گنج اندرون خمی بجوی

زیر او سُمجی است، بیرون شد بدوی

چون یکی جغبوت پستان‌بند اوی

شیر دوشی زو به روزی دو سبوی

جوان چون بدید آن نگاریده روی

به سان دو زنجیر مرغول موی

به خنیاگری نغز آورد روی

که: چیزی که دل خوش کند، آن بگوی

به گفتار دانندگان راه جوی

به گیتی بپوی و به هر کس بگوی

به گفتار پیغمبرت راه جوی

دل از تیرگی‌ها بدین آب شوی

دل روشن من چو برگشت از اوی

سوی تخت شاه جهان کرد روی

نبشته من این نامهٔ پهلوی

به پیش تو آرم مگر نغنوی

شو این نامهٔ خسروان باز گوی

بدین جوی نزد مهان آبروی

پسر بد مر او را یکی خوب‌روی

هنرمند و همچون پدر نامجوی

پذیره شدش دیو را جنگجوی

سپه را چو روی اندر آمد به روی

برفت و جهان مردری ماند ازوی

نگر تا که را نزد او آبروی

پس از پشت میش و بره پشم و موی

برید و به رشتن نهادند روی

چه سغدی، چه چینی و چه پهلوی

ز هر گونه‌ای کان همی بشنوی

جهان را فزوده بدو آبروی

فروزان شده تخت شاهی بدوی