دو چشمش چو دو نرگس قیرگون

لبانش چو بسد رخانش چو خون

همی گفت رودابه را رود خون

بروی زمین بر کنم هم کنون

بیاور یکی خنجر آبگون

یکی مرد بینادل پرفسون

فرو ریخت از مژه سیندخت خون

که کودک ز پهلو کی آید برون

درخشیدن تیغ الماس گون

شده لعل و آهار داده به خون

بیاراست قارن به قلب اندرون

که با شاه باشد سپه را ستون

کنون من شوم در شب تیره‌گون

یکی دست یازم بریشان به خون

شماساس را خواست کاید برون

نیامد برون کش بخوشید خون

یکی ابر دارم به چنگ اندرون

که همرنگ آبست و بارانش خون

بفرمود تا نزد او شد قلون

ز ترکان دلیری گوی پرفسون

برون آمد از نزد خسرو قلون

به پیش اندرون مردم رهنمون

هزیمت شد از وی سپاه قلون

به یکبارگی بخت بد را زبون

فریدون پردانش و پرفسون

همین را روانش نبد رهنمون

به چشمش چو اندر کشیدند خون

شد آن دیدهٔ تیره خورشیدگون

چو آمد به نزدیک شاه اندرون

دل کینه‌دارش پر از جوش خون

نشد هیچکس پیش جویان برون

نه رگشان بجنبید در تن نه خون

گمانم چنان بد که او شد نگون

کنون آید از کوههٔ زین برون

به لشکر گهش برد باید کنون

مگر کاید از سنگ خارا برون

ز چشم سنان آتش آمد برون

زمین شد به کردار دریای خون

یکی نامه هر یک به چنگ اندرون

نوشته به درد دل از آب خون