جلال من ندید و هم فرو ماند

اگرچه دائمادر گفت و گو ماند

ماه و خور کیست تا بدو ماند

قطرۀ آب چون بجو ماند

هر که بی‌او رود فرو ماند

خیز و بیخود برو، که او ماند

بسکه بیمارتو بر بستر غم یکرو ماند

یاد گرداندن اگر داشت ته پهلو ماند

زندگی رفت ولی پاس وفا را نازم

کز قد خم به سر سایهٔ آن ابرو ماند

چون مه نو همه را پیش‌کماندار قضا

[...]

سهی قد تو به سرو کنار جو ماند

بچشم من بنشین کان بجو نکو ماند

در ازی شب هجران دلم فسرد ‌اما

از این خوشم که بدان زلف مشگبو ماند

چو چشم مست تو نرگس بدید شد بیمار

[...]