عین وادی فراموشی بود

لنگی و کری و بیهوشی بود

گفتگو عین صداع است ، ار چه سر گوشی بود

بعد حیرت مایهٔ آرام خاموشی بود

بادهٔ حکمت کشیدم، نشئهٔ غفلت فزود

در مزاج من خودی داروی بیهوشی بود

ماند اندر چون مسیحا بوددر اعجاز دم

[...]

عقل که لافش ز سروشی بود

پیش تو در نکته نیوشی بود

شمع دل را روشنی در وقت خاموشی بود

راحتی گر هست در خواب فراموشی بود

لب چو کردی آشنای می، لب پیمانه باش

در سر مستی سخن داروی بیهوشی بود

لیک اینها از فراموشی بُوَد

هرچه هست از دست بی هوشی بُوَد