آسمان غاشیهٔ قدر تو بر دوش کشید

ماه نو حلقهٔ خدام تو در گوش کشید

چه شد دگر که فغان از دلم خروش کشید؟

لباس عافیتم دست غم ز دوش کشید

کمان حسن که در بند ماه کنعان بود

خط سیاه تو از گوش تا به گوش کشید

تا پا سر زلفت از سر دوش کشید

خظ حلقه بندگیت در گوش کشید

دادی به دم خیره‌نگاهان خود را

تا آینه‌ات تنگ در آغوش کشید

بار دردی که دل به دوش کشید

می نیارم تو را به گوش کشید

واعظانرا به صفا غاشیه بر دوش کشید

آنچه گفتند چو دُر یکسره در گوش کشید

گرد کفش همه در چشم خطاپوش کشید

مقریان را به صد اکرام در آغوش کشید