بویت شنوم ز باد ، بیهوش شوم

نامت شنوم ز خلق ، مدهوش شوم

اول سخنم تویی ، چو در حرف آیم

و اندیشهٔ من تویی چو خاموش شوم

من که از دور ترا بینم و مدهوش شوم

کی بود طاقت آنم که هم آغوش شوم

گرچه ناز تو مرا جامه تن کرد قبا

کشته ناز تو ای سرو قباپوش شوم

نالم از درد و زین ناله چو سودی نبود

[...]

چند ازین گونه در خروش شوم

کاشکی بعد ازین خموش شوم

بینم چو جمال یار مدهوش شوم

یادش چو کنم ز خود فراموش شوم

چون روی نماید همگی چشم شوم

چون در سخن آید همه تن گوش شوم

از دور آید برش سراسیمه دوم

[...]