سپاهی که از نزد خسرو شدی

برو روزگار کهن نو شدی

بشد تابجایی که خسرو شدی

بهاران نشستن گهی نو شدی

خواستم بینم رخت را لن ترانی گوشدی

آبرو بر باد دادم بسکه آتش خوشدی

ماهمه کوریم وبی نوریم آنکوچشم داشت

دیدودانست اینکه اندر جلوه از هر سو شدی

تیغ بر رویت ز ابرویت کشیده چشم تو

[...]

ور یکی ز آنان، معربدخوشدی

از سر مستی، پریشان گوشدی