سپاهی که از نزد خسرو شدی

برو روزگار کهن نو شدی

بشد تابجایی که خسرو شدی

بهاران نشستن گهی نو شدی

خواستم بینم رخت را لن‌ترانی‌گو شدی

آبرو بر باد دادم بس که آتش‌خو شدی

ما همه کوریم و بی‌نوریم آن کو چشم داشت

دید و دانست اینکه اندر جلوه از هر سو شدی

تیغ بر رویت ز ابرویت کشیده چشم تو

[...]

ور یکی ز آنان، معربدخوشدی

از سر مستی، پریشان گوشدی