کشنده بدو گفت ما هوش خویش

نهادیم ناچار بر دوش خویش

مبر پیش پیل ژیان هوش خویش

نهاده بدین گونه بر دوش خویش

کمان مهره انداز تا گوش خویش

نهد هم‌چنان خوار بر دوش خویش

برمن چراتاختی هوش خویش

نهاده برین گونه بردوش خویش

مشو بدگمان تو بدین توش خویش

بگوید خردمند بر کوش خویش

چون بخیال آیدم سرو قباپوش خویش

آورم از شوق او دست در آغوش خویش

وه چه خوش آندم که تو مست نشینی برم

وانکه نبینم دگر تکیه گهت دوش خویش

چونکه سیوالی کنی مضطربم در جواب

[...]