چو دریائی دلش در جوش افتاد

بزد یک نعره و بیهوش افتاد

بزد یک نعره و بیهوش افتاد

چنان گویا کسی خاموش افتاد

چو آهو چشم من بیهوش افتاد

ز چشمش خواب برخرگوش افتاد

دل حُسنا ز گل درجوش افتاد

گهی برخاست و گه مدهوش افتاد

سخن از بوسهٔ آن لعل لب نوش افتاد

به میان بار دگر خون سیاوش افتاد

گشت یک‌سان شب و روزم که ترا از رخ و زلف

صبح با شام سیه باز هم‌آغوش‌ افتاد

آنچنان در رخ نیکوی تو حیران ماندم

[...]