به عشقت ای دلارا نگروستم

نوید وصل تو تا نشنوستم

بدل تخم وفایت کشتم آخر

بجز اندوه و خواری ندروستم

مبارک درختم که بر دوستم

برآور گلم گرچه در پوستم

دیگری گفتش که من زر دوستم

عشق زر چون مغز شد در پوستم

مغز دارم نه چو ایشان پوستم

شاه عالم دان که جوهر دوستم

گفتمش آری علی را دوستم

نیست جز مهرش به مغز و پوستم

نیست جز او، دررگ و در پوستم

بی خبر از دشمن وازدوستم

بگفتا که دشمن نیم دوستم

که دشمن دریده به تن پوستم

سپهبد براهیم را دوستم

ترا دشمنم گر کنی پوستم

نیم دشمن شاه دین، دوستم

چو مغز ار برون آری از پوستم