وقت بیاید که روا رو زنند

سکهٔ ما بر درمی نو زنند

نیست دور از عشقبازان کوفتن بر یکدگر

چون دم از عشق یکی معشوق نیکو رو زنند

طائفان کعبه را چون شوق سازد تیزگام

جای آن دارد اگر بر یکدگر پهلو زنند

می کشان در انجمن چون حرف لعل او زنند

شیشه و پیمانه از مستی به هم پهلو زنند!

پادشاه خوبرویان است، چندان دور نیست

سرو [و] شمشاد چمن گر پیش او زانو زنند

نوک مژگانی درون چشمشان نشکسته است

[...]

فاختگان چون بباغ داد به کوکو زنند

گوئی بغدادیان کوس هلاکو زنند

لشکر دی را زکشت خیمه برونسو زنند

سناجق سرو را جائی دلجو زنند

چه غم دشمنان گر مرا هو زنند؟

ولی دوستان از چه نارو زنند!