آسمان از سنان جانسوزت

وز پی ناوک جگر دوزت

بگو چون شد ازین تاریک روزت‌؟

امیدی می‌بوَد از حق هنوزت؟

گفتم چه چاره سازم با عشق چاره سوزت

گفتا که چاره آورد این کارها بروزت

گفتم که سوخت جانم در آتش فراقت

گفتا که کار خامست باید جفا هنوزت

گفتم زسوز هجران آمد مرا بلب جان

[...]

مرغ دل من، که بود دست آموزت؛

غلطید بخون، ز ناوک دلدوزت

با ما روزی گر بشب آری چه شود؟!

شکرانه ی اینکه نیست چون شب روزت

چرا از صدمه های نیم سوزت

همی گردد زیادت عر و گوزت