دروغ بود که من در غمت صبور شدم

خلاف بود که از خدمنت نفور شدم

دراز دیدم در تو زبان نزدیکان

برای مصلحتی یک دو روز دور شدم

در اندرون من از آرزو جگر خون شد

[...]

از روی چو خورشید تو مهجور شدم

وز باده هجران تو مخمور شدم

فریاد دلم رس ای طبیب از سر لطف

کز درد فراق دوست رنجور شدم

کاشکی پیشتر از دیدن تو کور شدم

کاشکی زنده زاحوال تو درگور شدم

فتادم از نظر آن لحظه‌ای که دور شدم

خوشم به گریه که از دست هجر کور شدم

گهی به میکده و گاه در خراباتم

هزار شکر که با اهل درد جور شدم

دعاش گفتم و دشنام هم نداد جواب

[...]

زین سخن بنده سخت بور شدم

چون گدای لب تنور شدم