آن رشته که بر لعل لبت سوده شود

وز نوش دهانت اشک آلوده شود

خواهم که بدین سینهٔ چاکم دوزی

شاید که ز غمهای تو آسوده شود

هر دل که زحکم رفته فرسوده شود

افسوس که فرسودهٔ بیهوده شود

زیرا که هر آنچه بودنی خواهد بود

گر جهد کنی ور نکنی بوده شود

سرورا عرضها نمی باید

که به دست سخن بسوده شود

شعر آیینه ییست کاندر وی

صورت حالها نموده شود

هر کجا تخم مردمی کارند

[...]

به ولایت چو دل ستوده شود

در هیبت برو گشوده شود

هر چه فانی ازو زدوده شود

وانچه باقی در او نموده شود

به سخن زنگها زدوده شود

به سخن بندها گشوده شود

شود شود که دلم سوی حق ربوده شود

بجذبهٔ همه اخلاق من ستوده شود

شود شود که روان سوی حق روان گردد

بساق عرش دو دست امید سوده شود

شود شود نفسی دیدهٔ دلم در عرش

[...]

ز نکتهای بیانت خرد فزوده شود

ز لطف‌های نهانت نبوده بوده شود

چو نکتهٔ شنوم زان دهان پنهانی

دری ز غیب بروی دلم گشوده شود

به گوهر سخنی زان لب عقیق مرا

[...]

شود که از دهنت بوسهٔ ربوده شود

شود که از دل من عقدهٔ گشوده شود

شود که فاش شود سر آن دهان نهان

ز تنگنای عدم نکتهٔ شنوده شود

شود که دل ز وصالت بمدعا برسد

[...]