بیامد هم‌انگه یکی مرد مه

ورا میوه آورد چندی ز ده

شما را همه یکسره کرد مه

بدان تا کند شهره این خوب ده

خروشی برآمد ز پرمایه ده

ز شادی که گشتند همواره مه

چو ناباک شد مرد برنا به ده

بریدند ناگه سر مرد مه

به موبد چنین گفت کای روزبه

دریغست ویران چنین خوب ده

ازین گفته پردرد شد روزبه

بپرسید و گفت از شما کیست مه

بکش هرک بیکار بینی به ده

همه کهترانند یکسر تو مه

به سالی سه دیگر بیاراست ده

برآمد ز ورزش همه کام مه

ابا موبدش نام او روزبه

چو هر دو رسیدند نزدیک ده

به موبد چنین گفت کای روزبه

چه کردی که ویران بد این خوب ده

برفتم بگفتم به پیران ده

که ای مهتران بر شما نیست مه

چو مهتر شدند آنک بودند که

به خاک اندر آمد سر مرد مه

چو بشنید شاه این سخن گفت زه

سزاوار تاجی تو ای روزبه

یکی آسیا دید در پیش ده

نشسته پراگنده مردان مه

چو شب روز شد مهتر آمد به ده

بدین پیر گفتا که ای روزبه

چنین گفت با موبدان روزبه

که اکنون شود شاه ایران به ده

بیامد بر پادشا روزبه

گزیدند جایی مر او را به ده

بیامد شهنشاه با روزبه

گشاده‌دل و شاد از ایوان مه

چه داند که مردم کدامست به

چگونه شناسد کهان را ز مه

بدو گفت بهرام کای روزبه

ترا دادم این مرز و این خوب ده