چو قدش آفت سرو سهی شد

دو هفته ماه رویش را رهی شد

ندارم امید بهی زین زمانه

که عمرم همه در امید بهی شد

جهان از لئیمان تهی به ولیکن

به ناکام ما از کریمان تهی شد

چمان در باغ چون سرو سهی شد

به نزد ماه برج خرگهی شد

چو آدم را ز خاتم آگهی شد

الف در الف آمد منتهی شد

دل تاریک من روشن زفیض صبحگاهی شد

چراغ من جهان افروز زین نور الهی شد

سر خود گوی چوگان حوادث کرد بی مغزی

که با داغ جنون قانع به تاج پادشاهی شد

بهار دیده نظارگی شد چون گل رعنا

[...]