بهی آن فزاید که تو به کنی

مه آن شد بگیتی که تومه کنی

تا تو دست از رهزنی کوته کنی

عاشقان را تا بکی گمره کنی

تو بخود هرگز کجا این ره کنی

کی تو خود را زین سخن آگه کنی

همان به کزو دست کوته کنی

روان را سوی روشنی ره کنی

بدانی و خواهی و آنگه کنی

به قانون حکمت به آن ره کنی

زلف حجاب چهره کن تا که جهان سیه کنی

پرده بگیر تا که خون در دل مهر و مه کنی

چشم تو مست شد زمی لعل تو میفروش وی

چند بشیخ و محتسب راز تو مشتبه کنی

رخت بمیکده ببر جامه بآب می بشو

[...]

گفت تا کی ز ما کناره کنی

ییری و ضعف را بهانه کنی