هیچ دل را ز کلی آگه نی

علم با هیچ کور همره نی

گل رفت بدریورۀ هر انجمنی

تا کرد پر از قراضۀ زر دهنی

وانگه ز قواره های پیراهن او

بر دوخته نام و ننگ را پیرهنی

چون بر تو نباشد اعتماد سخنی

افتد به بدی نام تو در هر دهنی

عالم بگشایی تو بهر دم زدنی

در صدق چو صبح اربدری پیرهنی

به جان نزدیکِ جانانم مسافت گرچه کوته نی

محبت عالمی دارد که جز جان را در او ره نی

چه باشد مشرق و مغرب به پای اندرون پویان

درین ره عاشقان دانند عاقل نی و ابله نی

دلم باشخص گفت اینک تو ساکن باش من رفتم

[...]

لیک مقصود کار همره نی

خیل انجم رسید و آن مه نی