نهان گشته بود از بد اژدها

نیامد به فرجام هم ز او رها

به جای سرش زان سری بی‌بها

خورش ساختند از پی اژدها

بدان تا جهان از بد اژدها

به فرمان گُرز من آید رها

اگر تاج از آن تارک بی‌بها

شود دور و یابد جهان زو رها

بترسم که در چنگ این اژدها

روان یابد از کالبدتان رها

ولیکن چو جانی شود بی‌بها

نهد پر خرد در دم اژدها

هژبر جهانسوز و نر اژدها

ز دام قضا هم نیابد رها

بینداختم چون یکی اژدها

بریدم سرش از تن بی‌بها

نباید که او یابد از بد رها

که او ماند از بچهٔ اژدها

یکی روی آن بچهٔ اژدها

مرا نیز بنمای و بستان بها

مگر زنده از چنگ این اژدها

تن یک جهان مردم آید رها

ز چوپان بپرسید کاین اژدها

به چندست و این را که خواهد بها

ز ترکان بپرسید کین اژدها

بدین گونه از بند گشته رها

ز دشت اندر آمد یکی اژدها

کزو پیل گفتی نیابد رها

همان نیز کامد نیابد رها

ز چنگ بداندیش نر اژدها

چنین گفت دژخیم نر اژدها

که از چنگ من کس نیابد رها

برآویخت با او به جنگ اژدها

نیامد به فرجام هم زو رها

گر ایدونک از چنگ این اژدها

بریده پی و پوست یابم رها

اگر شاه کاووس یابد رها

تو رستی ز چنگ و دم اژدها

چو از بند و پیوند یابد رها

درخشنده مهری بود بی‌بها