در جستن آن نگار پر کینه و جنگ

گشتیم سراپای جهان با دل تنگ

شد دست ز کار و رفت پا از رفتار

آن، بس که به سر زدیم و این، بس که به سنگ

زان می، که گر سرشکی ازان درچکد به نیل

صدسال مست باشد از بوی او نهنگ

آهو به دشت اگر بخورد قطره‌ای ازو

غرنده شیر گردد و نندیشد از پلنگ

می لعل پیش آر و پیش من آی

به یک دست جام و به یک دست چنگ

از آن می مرا ده، که از عکس او

چو یاقوت گردد به فرسنگ سنگ

فگندند بر لاد پر نیخ سنگ

نکردند در کار موبد درنگ

بپوشید تن را به چرم پلنگ

که جوشن نبود و نه آیین جنگ

بیازید هوشنگ چون شیر چنگ

جهان کرد بر دیو نستوه تنگ

نخستین یکی گوهر آمد به چنگ

به آتش ز آهن جدا کرد سنگ

نگه کرد هوشنگ باهوش و سنگ

گرفتش یکی سنگ و شد تیز چنگ

فروغی پدید آمد از هر دو سنگ

دل سنگ گشت از فروغ آذرنگ

زمانه ندادش زمانی درنگ

شد آن هوش هوشنگ با فرّ و سنگ

یکایک بیاراست با دیو جنگ

نبد جنگشان را فراوان درنگ

چو ضحاکش آورد ناگه به چنگ

یکایک ندادش زمانی درنگ

دمان پیش ضحاک رفتی به جنگ

نهادی به گردن برش پالهنگ

ز پستان آن گاو طاووس رنگ

برافراختی چون دلاور پلنگ

بباید که ما را بدین جای تنگ

شتابیدن آید به روز درنگ

ز دیوارها خشت وز بام سنگ

به کوی اندرون تیغ و تیر و خدنگ

همیدون شکسته ببندش چو سنگ

ببر تا دو کوه آیدت پیش تنگ

نباید که باشید با ساز جنگ

نه زین گونه جوید کسی نام و ننگ

چه سازی درنگ اندرین جای تنگ

که شد تنگ بر تو سرای درنگ

به یک دست بربسته شیر و پلنگ

به دست دگر ژنده پیلان جنگ