مرا چون پاک شستی در کفن نِه

بدست خویش در خاک کهن نه

وطن میدید و گوهر دروطن نه

چمن میدید و گلرخ در چمن نه

زلف تو که یکروزم از او روشن نه

با خاک برآورد سرو با من نه

با هرچه درآرد سر او زنده شود

کانجا همه جانست سراسر تن نه

گفت بابا: زنا کن و زن نه

پند گیر از خلایق، از من نه

گفت: بابا، زنا کن و زن نه!

پند گیر از خلایق، از من نه!