نیامدش گفتار ایرج پسند

نبد راستی نزد او ارجمند

سرش سبز باد و تنش ارجمند

منش برگذشته ز چرخ بلند

و دیگر بهانه سپهر بلند

که گاهی پناهست و گاهی گزند

سوم دیو کاندر میان چون نوند

میان بسته دارد ز بهر گزند

کنون زان درختی که دشمن بکند

برومند شاخی برآمد بلند

خرامان شدم پیش آن ارجمند

یکی تخت پیروزه دیدم بلند

منوچهر چون زاد سرو بلند

به کردار طهمورث دیوبند

به گرد اندرش تیره خاک نژند

به سر برش خورشید گشته بلند

چنان دید در خواب کز کوه هَند

درفشی برافراشتندی بلند

نشیمی از او برکشیده بلند

که ناید ز کیوان بر او بر گزند

پس از کار سیمرغ و کوه بلند

و زان تا چرا خوار شد ارجمند

برو بر نشیمی چو کاخ بلند

ز هر سوی بر او بسته راه گزند

همه کابل و زابل و مای و هند

ز دریای چین تا به دریای سند

بپرورد او را چو سرو بلند

مرا خوار بد مرغ را ارجمند

بر  آن سفت سیمنش مشکین کمند

سرش گشته چون حلقهٔ پای‌بند

که این گفته را گر شوی کاربند

درختی برومند کاری بلند

نگه کرد دستان ز تخت بلند

بپرسید کاین گل پرستان کی َند

دهانش به تنگی دل مستمند

سر زلف چون حلقهٔ پای‌بند

خرامد مگر پهلوان با کمند

به نزدیک دیوار کاخ بلند

کمندی گشاد او ز سرو بلند

کس از مشک زان سان نپیچد کمند