در ره چو بداشتم به سوگندانش

از شرم عرق کرد رخ خندانش

پس بر رخ زرد من بخندید به لطف

عکس رخ من فتاد بر دندانش

چو مروارید زیر لعل خندانش

گهر داری نمودی دُرّ دندانش

کنار عاشقان از لعل خندانش

چو دریائی شده از دُرِّ دندانش

کسی که با همه کس خوی بد به کار برد

همیشه در کف صد غصه ممتحن دانش

مرو به شحنه که زندان مقام او گردان

که پوست بر تن بدخو بس است زندانش

ژاژخایی هنر دندانش

هزل دستور لب خندانش