بست دیوار بهر منت را

سیرت او سرای سنّت را

جمال طبلکی! سگ بهتر از توست

که نشناسد کسی زرق و فنت را

بدی با هر که در عالم کسی هست

که نیکی باد لیکن دشمنت را

ز تیغ پهلوان امید دارم

[...]

در آغوش آنچنان گیرم تنت را

که نبود آگهی پیراهنت را

خون که گرفت گردنت را؟

خار که خلید دامنت را؟

تو کجا دانی که اندر تن ترا

چه پلیدیهاست چه گلخن ترا

گفت دایم پای در دامن ترا

روزئی میناید از روزن ترا

چون خون بگرفت گردنت را

گو خاک بگیر دامنت را

کند اظهار بخل و ضنت را

لیک سازد بهانه سنت را

خارِ ناسازست بویِ گل به پیراهن ترا

چون زنم گستاخ دستِ عجز در دامن ترا؟

پرتو خورشید را آیینه رسوا می‌کند

چون نهان از دیده‌ها سازد دلِ روشن ترا؟

بس که سیراب است دامانت ز خونِ عاشقان

[...]

چه غم برداشتم گر دامنت را

چو غنچه بشکفاندم گلشنت را