ما ببوش و عارض و طاق و طرنب

سر کجا که خود همی ننهیم سنب

اندرین ره ترک کن طاق و طرنب

تا قلاوزت نجنبد تو مجنب

دشمن آبست پیش او مجنب

ورنه سنگ جهل او بشکست خنب

ساقی به گه سپیده بر خویش بجنب

می در ده و خلوت کن و مگریز سنب

بر دختر رز چو عادت روزه گذاشت

در عقد پیاله آرش از خانه ی خنب

بتر از بتر چیست بدمستِ لُنب

کنارت پر افعیست برخود مَجُنب

فلک با همه صیت و طاق و طرنب

نجنبد ز جا تا نگویی بجنب