که پشت زمی را همی‌داد خم

ز پیلان وز گنجهای درم

چنینست کیش مسیحا که دم

زنی تیز و گردد کسی زو دژم

بدو گفت کین روزگارم دژم

ز من بر من آورد چندین ستم

نشست از بر تخت کسری دژم

ازان دیده گشته دلش پر ز غم

بدادش فرستاده اسب و درم

دگر هرچ بایستش از بیش و کم

اگر با تو گردد ز چیزی دژم

به پوزش گرای و مزن هیچ دم

چو با زه بگفتی زهازه بهم

چهل بدره بودی ز گنجش درم

همی‌رفت با دل پر از درد وغم

پرآژنگ رخ دیدگان پر ز نم

زبلخ وز شگنان و آموی و زم

سلیح وسپه خواست و گنج درم

خروش آمد و نالهٔ گاو دم

ببستند بر پیل رویینه خم

بخارا وخوارزم وآموی و زم

بسی یاد دارمی با درد و غم

برآمد خروشیدن گاودم

ز درگاه آواز رویینه خم

ببارید برگل به هنگام نم

نبد کشتورزی ز باران دژم

کم و بیش دارند هر دو به هم

یکی از دگر برنگیرد ستم

بشد موبدان را ازان دل دژم

روان پر زغم ابروان پر زخم

اگر پشه از شاه یابد ستم

روانش به دوزخ بماند دژم

برفتند ز ایوان ژکان و دژم

لبان پر ز باد و روان پر ز غم

بر آمد خروشیدن گاو دم

ز دو رویه آواز رویینه خم

چو از خوان برفت آب بگساردم

زمین ز آبدستان مگر یافت نم

بریزد همی بر زمین بر درم

که باشد فروشندهٔ او دژم