گر دست غم تو دامن من گیرد

کمتر غم جان بود که در من گیرد

از دوستی تو برنگردانم روی

گر روی زمین به جمله دشمن گیرد

جهان از مرگ من ماتم نگیرد

ز مشتی استخوان عالم نگیرد

جهان از مرگ من ماتم نگیرد

ز مشتی استخوان عالم نگیرد

جهان از مرگ من ماتم نگیرد

ز مشتی استخوان عالم نگیرد

آن روز نگر که جان کم تن گیرد

یا عادت تو طبیعت من گیرد

آن کن که به حشر دست گیرت باشد

چیزی مکن ای دوست که دامن گیرد

که دارم غیر خط تا از رخ او داد من گیرد؟

به جز گلچین که خون عندلیبان از چمن گیرد؟

اگر دماغم درین خمستان خمار شرم عدم نگیرد

ز چشمک ذره جام گیرم به آن شکوهی ‌که جم نگیرد

در آن ‌دبستان ‌که سعی‌ گردون به ‌حک دهد خط‌ کهکشانش

کسی ز قدرت چه وانگارد که دست خود را قلم نگیرد

درین قلمرو کف غبارم به هیچکس همسری ندارم

[...]