سروش مرا دیو مردم مکن

سر رشته از راه خود گم مکن

راز ما را کژ مبین ره گم مکن

خویشتن را در صف مردم مکن

سر بدی پیوسته خود را دم مکن

پا و دست و ریش و سبلت گم مکن

نگویم مراعات مردم مکن

کرم پیش نامردمان گم مکن

دل غمین ز اندیشه روزی درین عالم مکن

بهر گندم پشت بر فردوس چون آدم مکن

ریزش خود را ز چشم مردمان پوشیده دار

در سخاوت خویش را افسانه چون حاتم مکن

گر نمی خواهی شود روشن به مردم حال تو

[...]

به تلبیس تاراج مردم مکن

نکونامی سلطنت گم مکن

چو بر ماهیت و بر عین ممکن

بود اندر وجود از بهر ممکن