اندوه تو دلشاد کند مر جان را

کفر تو دهد بار کمی ایمان را

دل راحت وصل تو مبیناد دمی

با درد تو گر طلب کند درمان را

منادی جمع کرده همدمان را

برون کرده ز در نامحرمان را

اندوه تو دلشاد کند هر جان را

کفر تو دهد تازگی ای ایمان را

دل راحت وصل تو مبیناد دمی

با درد تو گر طلب کند درمان را

دگر ره منتظر باشد همان را

که تا کی باز یابد آن زمان را

دهد دوری فزون‌تر همدمان را

بود بیم سیاست محرمان را

عجب گبری کند مسلمان را

عجب دیوی کند سلیمان را

یکی دیده چو خصم بی امان را

به جای تیر، افکنده کمان را

شدم پروانه شمع آسمان را

بسنجیدم به بال و پر زمان را

سیاست او کند ابر دمان را

هم او خواهد شکستن آسمان را

خجالت داده خون سیل دمان را

که گرداند آسیای آسما ن را

ای مظهر کل هویت یزدان را

ای مهر تو گوهر صدف ایمان را

از چنگ سگ نفس رها ساز مرا

آنسان که ز شیر حضرت سلمان را