ای پای دل ز عشق تو در گل بمانده

از دیده دور گشته و در دل بمانده

جانا عجب بمانده‌ام از خود که روز و شب

تو با منی و من ز تو غافل بمانده

کاری است پر عجایب و پوشیده کار تو

[...]

تو با اویی چنین غافل بمانده

چو ملحد گفته لاواصل بمانده

نمیدانستم و غافل بمانده

در این عین جهان بیدل بمانده

ره تو هست اندر گل بمانده

در این دارالشفای دل بمانده

سلوکی دارد او واصل بمانده

درون دل عجب بیدل بمانده

تو چون پروانهٔ ای دل بمانده

در این بیغوله بیحاصل بمانده

بسوز این پرده ای غافل بمانده

چو بیکاران تو بیحاصل بمانده

تو اوئی این چنین غافل بمانده

چو مرغ کور مر بسمل بمانده

نمی‌دانی ره و غافل بمانده

عجب در خویش بی‌حاصل بمانده

همه در تست و تو در دل بمانده

چنین فارغ در آب و گل بمانده