هر آدمی‌یی که حی ناطق باشد

باید که چو عذرا و چو وامق باشد

هر کاو نه چنین بود منافق باشد

مردم نبود هر که نه عاشق باشد

علم آن کش نظر ادقّ باشد

علم رفتن به راه حق باشد

از عشق همی هلاک عاشق باشد

معشوق اگر چند موافق باشد

او را طمعی بود هم از غایت عجز

این کار بدوبگو چه لایق باشد

توفیق کسی را که موافق باشد

حالش همه با عشق مطابق باشد

یا رب تو مرا اگر نیم لایق عشق

در کار کسی کن تو که عاشق باشد

کی غم خورد آنکه شاد مطلق باشد

وان دل که برون ز چرخ ازرق باشد

تخم غم را کجا پذیرد چو زمین

آن کز هوسش فلک معلق باشد

نطق طوطی بر این نسق باشد

سخن اولیا ز حق باشد

سیر ایشان چو سر حق باشد

دم‌به‌دم‌شان ز حق سبق باشد

یار آن است که با یار موافق باشد

ایمن و ساکن و صافی دل و صادق باشد

یک جهت باید و یک دل که بود صاحبِ وجد

دو سری و دو دلی کارِ منافق باشد

هر چه پیش آیدش از نیک و بد و خوف و رجا

[...]

‏«هر کس ز فلک به فضل فایق باشد

شاید که به بندگیش لایق باشد

بر عرش برین مبارکش باد خرام

آنکس که چو من غلام صادق باشد»‏

غیر مجعول عین حق باشد

جعل مخصوص ما خلق باشد

شه نور جهان و سایه ی حق باشد

این سایه باصل خویش ملحق باشد

این زورق شاه است نمودار در آب

یا دریایی میان زورق باشد

حقا که علی امام مطلق باشد

حقیت او چو حق محقق باشد

آن کس که کند حق علی را انکار

از حق مگذر که منکر حق باشد

حقا که علی امام مطلق باشد

حقیت او چو حق محقق باشد