آب کز خاک تیره‌فش گردد

هم به تدبیر خاک خوش گردد

شمعم که چو خاطرم مشوّش گردد

سررشتهٔ جانم همه آتش گردد

چون سوز رها کنم بمیرم حالی

می سوزم تا وقت دلم خوش گردد

کی بی تو مرا چو غنچه دل خوش گردد؟

تا هر نفس حال مشوش گردد

گر باد بجنبد بدرم پیراهنی

ور آب خورم در دلم آتش گردد

آن روز که جان جفت کَشاکَش گردد

یا دولتم از حسرتت آتَش گردد

یک قطره ز آب چشم بر خاکم ریز

تا خاک لحد بر دل من خَوش گردد

بر تن مفزا که نفس سرکش گردد

بر عقل متن که طبع ازو خوش گردد

در آتش عشق سوز تا نور شوی

پروانه غذای روح آتش گردد

سر ما گرم ز زور می بی غش گردد

آسیای پر پروانه به آتش گردد