بگو ماها نگارا حور چشما

پری رویا بهارا تیز خشما

کی باشد که ز طلعت دون شما

ما رسته و رسته ریش‌ملعون شما

ما نیز بگردیم و نباید گشتن

چون ... خری گرد در ... شما

زان شب که نهاد روی بر بالش ما

هر شب به فلک همی رسد نالش ما

ای یک شبه وصل از پی یکساله فراق

باز آی، اگر تمام شد لایش ما

گرچه خوش نیست حالت ناخوش ما

درد سر ماست این دل سرکش ما

با اتش غم چو شمع، دل خوش کردیم

کآبیست ز سر گذشته این آتش ما

از آتش عشق صنم دلکش ما

افتاده مدام آتشی در کش ما

پروانهٔ پرسوخته ما را داند

تو پخته نه ای چه دانی این آتش ما

به روی ما چو دف از ذوق می زند سیلی

گهی که مادر گیتی کند نوازش ما

کسی که بزم نشین غم است، می داند

که همچو شمع ز سوز دل است کاهش ما

غمش باشد شراب بیغش ما

تراود آب حیوان زآتش ما

شکست بال شد در دام صیاد

نخستین تیر روی ترکش ما

چو مجنون روی آبادی نبیند

[...]

از آن پس بتازد بسوی شما

کند واژگون تخت و کوس شما