تا خاک در عشق مرا مفرش شد

دیده تر از آب و دل پر از آتش شد

عیش خوش را نهاده بودم بنیاد

افسوس که آن عیش خوشم ناخوش شد

نیمروزان که وقتشان خوش شد

دل سوی بحرشان عنان کش شد

وصل گل چو بلبل دید حال او مشوش شد

در چمن ز بس غلطید بال او منقش شد

گوئی از شرر زآدم سینه اش پر آتش شد

گه ز ناله بیخود گشت گه ز جذبه در غش شد

بجای خود بیانها جمله خوش شد

تو بیجا دیدی ار رؤیت ترش شد