آنرا که چنو نگار دلکش باشد

پیوسته ز خرمی دلش کش باشد

هر چند نهفته ایش روزی بینم

آن روز که نزد من بود خوش باشد

دشنام که از لب تو مهوش باشد

دری شمرم کش اصل از آتش باشد

نشگفت که دشنام تو دلکش باشد

کان باد که بر گل گذرد خوش باشد

شبهای فراق تو کمانکش باشد

صبح از بر او چو تیر آرش باشد

و ان شب که مرا با تو بتا خوش باشد

گویی شب را قدم بر آتش باشد

شبهای فراق تو کمانکش باشد

صبح از بر او چو تیر ارش باشد

و ان شب که مرا با تو بتا خوش باشد

گویی شب را قدم در اتش باشد

بوی دم مقبلان چو گل خوش باشد

بدبخت چو خار تیز و سرکش باشد

از صحبت گل خار زآتش برهد

وز صحبت خار گل در آتش باشد

عاشق باید که او مشوش باشد

وز دیده و دل در آب و آتش باشد

ناخوش باشد زعاشقان معشوقی

معشوق که عاشقی کند خوش باشد

آنرا که دل از غمی مشوّش باشد

باد سحرش آب بر اتش باشد

دوشم سحری باد زنو جانی داد

بیمار که جان چنین دهد خوش باشد

یاد تو کند کسی که خامش باشد

مست تو بود کسی که باهش باشد

آنجا که برد غمزۀ تو دست بتیغ

جان آن ببرد که خویشتن کش باشد

آن را که دل از عشق پر آتش شد

هر قصه که گوید همه دلکش باشد

تو قصه عاشقان همی کم شنوی

بشنو بشنو که قصه‌شان خوش باشد

آن را که دل از عشق پر آتش باشد

هر قصه که گوید همه دلکش باشد

تو قصهٔ عاشقان همی کم شنوی

بشنو بشنو که قصه شان خوش باشد

بوی دم مقبلان چو گل خوش باشد

بدبخت چو خار تیز و سرکش باشد

از صحبت گل خار ز آتش برهد

وز صحبت خار گل در آتش باشد

دشنام که از لب تو مهوش باشد

چون لعل بود که اصلش آتش باشد

بر گوی که دشنام تو دلکش باشد

هر باد که بر گل گذرد خوش باشد

تا سر زلف تو شوریده و سرکش باشد

کارمن چون سر زلف تو مشوش باشد

عشقت آن خواست که در راه تو تا جان دارم

بار عشق تو بر این جان بلاکش باشد

تا کمان تو بود ابرو و تیرت مژگان

[...]

آنرا که دماغ و عقل باهش باشد

با بزم تو از بهشت خامش باشد

گر خلد برین باید و باغ ارمت

آن بزم که میر او سیاوش باشد

تا در دل من مهر تو مهوش باشد

روزم چو رخ فرخ تو خوش باشد

چون زلف تو هر دل که کند میل رخت

سودا زده ئی بر سر آتش باشد

زلف تو همه روز مشوش باشد

خال تو از آن روی برآتش باشد

چشم خوش بیمار تو در خواب خوش است

بیمار که خواب خوش کند خوش باشد

نقدِ صوفی نه همه صافیِ بی‌غَش باشد

ای بسا خرقه که مُستوجبِ آتش باشد

صوفیِ ما که ز وِردِ سحری مست شدی

شامگاهش نگران باش که سرخوش باشد

خوش بُوَد گر مَحَکِ تجربه آید به میان

[...]

شهری که در او شحنه ستمکش باشد

بنگر که در آن شهر چه چربش باشد

باده چون بی غش و ساقی چو پریوش باشد

دعوی توبه درین وقت چه ناخوش باشد

صفت جام جهان بین که حکیمان گویند

رمزی از جام بلور و می بی غش باشد

مدعی گر نخورد می بگذارش که مدام

[...]

ذوق دیدار تو در جان بلاکش باشد

راحت کعبه پس از زحمت ره خوش باشد

حاجت سوختنم نیست چه دورم ز لبت

ماهی از آب چه شد دور در آتش باشد

با پریشانی خود شادم از آن می‌ترسم

[...]