طالشی شوریده سر برجست و رفت

راه قاضی را میان در بست و رفت

سوی غربت آن بت خودکام محمل بست و رفت

طرفه شهبازی مرا از دام غافل جست و رفت

پای من برناید از گل ورنه در راه طلب

سوی منزل رهروی هر گام از گل رست و رفت

نه دل ما را همین از نیش غم افکار ساخت

[...]

آنکه یک دم بر سرم ننشست و رفت

در بروی آشنایان بست و رفت

این بگفت و خانه را در بست و رفت

اهرمن را هم کمر بشکست و رفت

صیاد زد به تیرم و بالم شکست و رفت

از کثرت شکار به بندم نبست و رفت

با صد نیاز خواستم از وی نشستنی

آمد به ناز بر سرم و برنشست و رفت

از عقل بس عقال نهادم به پای دل

[...]

هر که آمد در جهان پست و رفت

رشتهٔ الفت ز ما بگسست و رفت

مرگ صیاد است و، صیدش آدمی است

کو که زین صیاد، سالم جست و رفت؟

عمر ما، همچون نسیم صبحگاه

[...]