چنین گفت پس نامور زال زر

که تا من ببستم به مردی کمر

سرانشان بکوبم بدان گرز بر

نیاید برم هیچ پرخاشخر

پدرم آن گزین یلان سر به سر

که خوانند او را همی زال زر

چو بشنید رستم فرو برد سر

به خدمت فرود آمد از تخت زر

همه روی آهن گرفته به زر

نشانی سیه بسته بر خود بر

شکسته سلیح و گسسته کمر

نه بوق و نه کوس و نه پای و نه سر

نگر تا چه مایه ستام بزر

هم از ترگ زرین و زرین سپر

ز جیحون و تا ماورالنهر بر

که جیحون میانچیست اندر گذر

سرش را بیاراست با تاج زر

همان گردگاهش به زرین کمر

یکی جامهٔ شهریاری به زر

ز یاقوت و پیروزه تاج و کمر

بگسترد زر بفت بر مهد بر

یکی گنج کش کس ندانست مر

درم داد و دینار و تیغ و سپر

کرا در خور آمد کلاه و کمر

گر او بفگند فر و نام پدر

تو بیگانه خوانش مخوانش پسر

چو کاووس بگرفت گاه پدر

مر او را جهان بنده شد سر به سر

بتان پرستنده با تاج زر

همه نامداران به زرین کمر

فزون بایدم زان ایشان هنر

جهانجوی باید سر تاجور

نشستند و گفتند با یکدگر

که از بخت ما را چه آمد به سر

اگر شایدی بردن این بد بسر

به مردی و گنج و به نام و هنر

برین کار گر تو نبندی کمر

نه تن ماند ایدر نه بوم و نه بر

همی رفت پیش اندرون زال زر

پس او بزرگان زرین کمر