بکهتر دهم گر به مهتر پسر

که باشد بشاهی سزاوارتر

چو خسرو نشست از برتخت زر

برفتند هرکس که بودش هنر

جهانگیر شد تابنزد پدر

نهانش پر ازدرد وخسته جگر

هنرمند گر مردم بی‌هنر

بفرجام هم خاک دارد ببر

بدو گفت شاه این سخن گر بزر

نویسم جز این نیست آیین و فر

هه غرقه در آهن و سیم و زر

نه یاقوت پیدا نه زرین کمر

ببینید لشکرش را سر به سر

که تا کیست زیشان یکی نامور

تو پُردادی و بنده بیدادگر

تو پرمغزی و او پر از باد سر

چون کسری نیا و چو هرمز پدر

کرا دانی از من سزاوارتر

چنین گفت کای روشن دادگر

درخت امید از تو آید به بر

که‌ای دوزخی بندهٔ دیو نر

خرد دور و دور از تو آیین و فر

ایا مرد بدبخت و بیدادگر

به نابودنیها گمانی مبر

ایا مرد بدبخت بیدادگر

همه روزگارت به کژی مبر

دروغست گفتار تو سر به سر

سخن گفتن کژ نباشد هنر

نکوهش مخواه از جهان سر به سر

نبود از تبارت کسی تاجور

چو نوذر شد از بخت بیدادگر

بپا اندر آورد رای‌پدر

ازین سو برادر وزان سو پدر

همه پاک بسته یک اندر دگر

همی‌گشت بهرام چون شیر نر

سلیحش نیامد برو کارگر

وزان جایگه شد به پیش پدر

دودیده پراز آب و پر خون جگر

بیامد چوشاهان که دارند فر

سپاهی بیاورد بسیارمر