هه غرقه در آهن و سیم و زر

نه یاقوت پیدا نه زرین کمر

ببینید لشکرش را سر به سر

که تا کیست زیشان یکی نامور

تو پُردادی و بنده بیدادگر

تو پرمغزی و او پر از باد سر

چون کسری نیا و چو هرمز پدر

کرا دانی از من سزاوارتر

چنین گفت کای روشن دادگر

درخت امید از تو آید به بر

که‌ای دوزخی بندهٔ دیو نر

خرد دور و دور از تو آیین و فر

ایا مرد بدبخت و بیدادگر

به نابودنیها گمانی مبر

ایا مرد بدبخت بیدادگر

همه روزگارت به کژی مبر

دروغست گفتار تو سر به سر

سخن گفتن کژ نباشد هنر

نکوهش مخواه از جهان سر به سر

نبود از تبارت کسی تاجور

چو نوذر شد از بخت بیدادگر

بپا اندر آورد رای‌پدر

ازین سو برادر وزان سو پدر

همه پاک بسته یک اندر دگر

همی‌گشت بهرام چون شیر نر

سلیحش نیامد برو کارگر

وزان جایگه شد به پیش پدر

دودیده پراز آب و پر خون جگر

بیامد چوشاهان که دارند فر

سپاهی بیاورد بسیارمر

چو او برگذشت این دو بیدادگر

ازو بازگشتند پر کینه سر

نهاد از بر ران بندوی سر

روانش پر از درد و خسته جگر

بدو گفت بندوی کاین تاج زر

مرا ده همین گوشوار و کمر

بدیدندش از دور با تاج زر

همان طوق و آن گوشوار و کمر

همه خواندند آفرین سر به سر

که جز تو مبادا کسی تاجور