ز اسپ و پرستنده و سیم و زر

ز مهر و ز تخت و کلاه و کمر

بهشتم بفرمود تا تاج زر

ز گوهر درافشان کلاه و کمر

چنین خواندندش همی پیشتر

که خوانی ورا ماوراء النهر بر

گمانی چنان برد کاو را پدر

پژوهد همی تا چه دارد به سر

بگفت این و غمگین برون شد به در

ز گفتار او بود آسیمه سر

در گنج بگشاد و چندان گهر

ز دیبای زربفت و زرین کمر

دو کودک بران گونه بر طشت زر

فگنده به خواری و خسته جگر

چو خستو نیاید میانش به ار

ببرید و این دانم آیین و فر

سیاوش بیامد به پیش پدر

یکی خود زرین نهاده به سر

مگر کم رهایی دهد دادگر

ز سودابه و گفت و گوی پدر

بدین کار همداستان شد پدر

که بندد برین کین سیاوش کمر

چو آهن ببندد به کان در گهر

گشاده شود چون تو بستی کمر

ز شمشیر و گُرز و کلاه و کمر

همان خود و درع و سنان و سپر

جهاندار گر مرغ گردد بپر

برین چرخ گردان نیابد گذر

فرستم به نزدیک او سیم و زر

همان تاج و تخت و فراوان گهر

غلامان همه با کلاه و کمر

پرستنده با یاره و طوق زر

به شبگیر گرسیوز آمد بدر

چنان چون بود با کلاه و کمر

نخست آفرین کرد بر دادگر

کزو دید نیروی و فر و هنر

چو تو نیست اندر جهان سر به سر

به جنگ از تو جویند شیران هنر

وگر خود جز اینش نبودی هنر

که از خون صد نامور با پدر