دریغ فر جوانی و عز و آی دریغ

عزیز بود از‌این پیش همچنان سپریغ

به ناز باز همی پرورد ورا دهقان

چو شد رسیده نیابد ز تیغ تیز دریغ

ستاره همی جست راه گریغ

سپه را همی نامدی جان دریغ

همی دست بر دست زد از دریغ

کز او آتبین یافت راه گریغ

ز مهمان مدار آنچه باشد دریغ

مگیر از پی بی‌نوایی گُریغ

زانکه هستی بدین سرای دریغ

تو گرفته ز جهل راه گُریغ

بدو خواجه گفت‌:‌ ای‌ «‌نکویی» دریغ‌

که مرگ آمد و نیست جای کریغ