سیه را سرخ چون کرد آذرنگی

چو بالای سیاهی نیست رنگی

وآگه نه که در جهان درنگی

پوشیده بود صلاح رنگی

که دارد حالتش هر لحظه رنگی

نسازد یک نفس جائی درنگی

گهیم به خون نشاندی ز ره ستیزه رنگی

گهیم هلاک کردی ز مصیبت دورنگی

ننموده رخ ربودی دل ما به تیزچنگی

به من شکسته‌خاطر چه نکردی ای فرنگی

دست شوئید از همه رنگی

رو نمائید سوی بیرنگی

ای دوست بنه شرح غم دلتنگی

آغاز نما حکایت یکرنگی

از رنگ زمانه و ز نیرنگ خسان

غصه چه خوری بنوش از این نارنگی