هیمه آتش گرفت یکسر سوخت

آخرالامر در میان خر سوخت

مرا اندیشه ات خون در جگر سوخت

تمنای وصالت مغز سر سوخت

خیالت آتشی در جام افروخت

که هست و نیستم در یکدگر سوخت

به آخر مرد و جان آن پدر سوخت

چه می‌گویم جگر کو صد جگر سوخت

بدو گفتا دل من چون جگر سوخت

فراقت ای پسر، جان پدر سوخت

محرومی ازو گرم جگر سوخت

محظوظی دیگران بتر سوخت

به داغ من که از شمعم جگر سوخت

به سوز شمع کز من بیشتر سوخت

همین نه لاله به داغ تو ای سمنبر سوخت

به باغ غنچهٔ گل چون فتیله عنبر سوخت

زجلوه ای که نمود آفتاب دیدارت

در آینه چون پر و بال برق جوهر سوخت

اگرچه یافته صد خلعت گداز تنم

[...]

تنها نه فلک تو را جگر سوخت

تنها نه دل تو بر پسر سوخت

نه جان از طعن تیغم آن قدر سوخت

که دل از طعنه ی تیر نظر سوخت

نه تنها دیده و دل کآتش عشق

سرا پای وجودم خشک و تر سوخت

به هجرانت خروشیدم چنان سخت

[...]

چه سلطان هما را بال و پر سوخت

شهنشاه حقیقت را جگر سوخت

سموم کین چه زد بر گلشن دین

نه تنها شاخ گل هر خشک و تر سوخت

ز داغ لاله زار علم و حکمت

[...]