چو گندم گوژ و چون جو زردم از تو

جوی ناخورده گندم خوردم از تو

بدیداری قناعت کردم از تو

تو میدانی که چون خون خوردم از تو

نگارینا دل پر دردم از تو

سرشک سرخ و روی زردم از تو

مرا خون دل اندر دامن جان

بود ای نور دیده هردم از تو

ز حد بگذشت در دم تا تو دانی

[...]

ز خون گرمی که بینم هر دم از تو

سیه رو باشم ار برگردم از تو