مرد ره عشق تو از دامن تر ترسد

آن کس که بود نامرد از دادن سر ترسد

گر با تو دوصد دریا آتش بودم در ره

نه دل ز خود اندیشد نه جان ز خطر ترسد

جانی که بر افروزد از شمع جمال تو

[...]

سر بنه تا دست بر فقرت رسد

چون نهادی گر کنی فخرت رسد

شوریده نباشد آنکه از سر ترسد

عاشق نبود آنکه ز خنجر ترسد