بیار انجمن کن بر تخت من

چنان چون بود در خور بخت من

وزین هر سه برتر سر و بخت من

که چون تو پرستد همی تخت من

بدو گفت کای بهترین بخت من

سزاوار پیرایه و تخت من

به جنبش گراینده شد رخت من

سرِ زین من بس بوَد تخت من

نکوبیده کس پیکر سخت من

که بر چرخ گردونم بود تخت من

خون شد ز بخت بد جگر لخت‌لخت من

دشمن نکرد آنچه به من کرد بخت من

چندان نسیم عشق تو بنشست در کمین

کآخر چو گل به باد فنا داد رخت من

با من چو کوهکن دل کوه است در فغان

[...]

بود از تو پیروزی بخت من

شود بی تو وارون سر و تخت من

چنان دان که این افسر و تخت من

زتو باشد و نامور بخت من

دریغا که شد تیره گون بخت من

سیه شد در این خانمان رخت من

بدینگونه چون تیره شد بخت من

ربودند آرایش تخت من